Parent Child Interaction Therapy (PCIT) is een geprotocolleerd evidence based behandelprogramma dat in 1974 werd ontwikkeld door Sheila Eyberg van de Universiteit Florida. PCIT is gebaseerd op twee complementaire theoretische modellen: de hechtingstheorie en de sociale leertheorie. In PCIT worden ouders en kind samen in een spelkamer getraind, waarbij de therapeut vanachter een one-way screen de ouders coacht. Doelen van PCIT zijn: ouderschapsvaardigheden verbeteren, gedragsproblemen verminderen en het verbeteren van de kwaliteit van de ouder-kindrelatie. Dit artikel beschrijft de achtergrond en werkwijze van dit therapieprogramma.
Lees het hele artikel gratisHet Tijdschrift Kinder- & Jeugdpsychotherapie is gratis voor leden, niet-leden kunnen een enkele editie kopen voor € 17,- plus verzendkosten.
N.B. Sinds 2024 wordt het tijdschrift uitgegeven door Boom Uitgevers. Nummers vanaf 2024 kunnen worden besteld via medisch@boom.nl
Bestel - of - Log inOp de drempel van het jaar 2008 staat ons professionele leven grotendeels in het teken van de Diagnose Behandel Combinaties. De DBC’s houden ons wakker, enerzijds door slapeloze nachten omdat ze ons met veel zorg vervullen, anderzijds omdat ze van ons een alerte houding vragen - zowel op diagnostisch als op therapeutisch terrein. Diagnosticeren wij nu vooral om de juiste DSM-classificatie te bepalen zodat we de goede DBC zullen openen? Of diagnosticeren we vooral om een juiste behandeling te kiezen? Wordt de roep om evidence based behandelen ingegeven door de toenemende invloed van de zorgverzekeraars? Willen wij DBC’s hiermee weer zo snel mogelijk kunnen afsluiten? Of leidt dit werkelijk tot effectiever behandelen? En hoe zit het toch met de relatie tussen diagnostiek en behandeling?
Rekening houdend met onze huidige kennis van de relatie tussen diagnostiek en behandeling is een getrapte werkwijze waarbij een behandelingsplan wordt opgesteld op basis van een beperkte, gefocuste diagnostiek, zonder meer te verantwoorden. De focus in de diagnostiek dient daarbij niet te liggen op zo veel mogelijk inzicht krijgen in ontstaansfactoren, maar veel meer op de klinisch-wetenschappelijk voldoende onderbouwde behandelmogelijkheden die we momenteel tot onze beschikking hebben. Een belangrijke voorwaarde bij een dergelijke benadering is dat men bereid is om periodiek zowel de gestelde diagnose als het daarop gebaseerde behandelingsplan ter discussie te stellen. Het zich bewust zijn van de mogelijkheden, maar ook van de beperkingen, van onze huidige diagnostische procedures is daarbij essentieel. In dit verband is de vooronderstelling bij het ontwerpen van de DBC-bekostigingsstructuur dat er een duidelijk voorspelbare en dus planbare relatie zou zijn tussen de diagnose (gesteld in DSM-termen) en de behandeling, vaak nog te hoog gegrepen. Dat het toepassen van deze bekostigingssystematiek in de huidige klinische praktijk vele problemen kent, en veel weerstand oproept, is dan ook niet verbazingwekkend.
Deze bijdrage bespreekt de relatie tussen diagnostiek en behandeling: hoeveel moeten we weten om met behandelen te kunnen beginnen? Deze vraag beantwoorden we aan de hand van de uitgangspunten van handelingsgerichte diagnostiek: een doelgerichte werkwijze, een transactioneel kader, samenwerken met cliënten, aandacht voor protectieve factoren en systematische procedures.
De CY-BOCS, een diagnostisch instrument waarmee de ernst van een dwangstoornis bij kinderen in kaart gebracht kan worden, blijkt ook van nut te zijn tijdens het behandelproces. Door de CY-BOCS in de loop van een behandeling, bijvoorbeeld om de acht sessies, af te nemen, kan de therapeut zien of de ernst van de stoornis afneemt. Door de specifieke itemscores te vergelijken met de scores bij een eerdere afname van de CY-BOCS, kan de therapeut accenten in de behandeling leggen. In plaats van af te moeten gaan op zijn eigen klinische inzicht of de informatie die ouders geven, blijkt het herhaald afnemen van de CY-BOCS de therapeut meer feitelijke feedback de behandeling te geven.
Parent Child Interaction Therapy (PCIT) is een geprotocolleerd evidence based behandelprogramma dat in 1974 werd ontwikkeld door Sheila Eyberg van de Universiteit Florida. PCIT is gebaseerd op twee complementaire theoretische modellen: de hechtingstheorie en de sociale leertheorie. In PCIT worden ouders en kind samen in een spelkamer getraind, waarbij de therapeut vanachter een one-way screen de ouders coacht. Doelen van PCIT zijn: ouderschapsvaardigheden verbeteren, gedragsproblemen verminderen en het verbeteren van de kwaliteit van de ouder-kindrelatie. Dit artikel beschrijft de achtergrond en werkwijze van dit therapieprogramma.
Lees het hele artikel gratisOnline hulpverlening of e-mental health (EMH) ontwikkelt zich razendsnel. Nederlanders zitten wereldwijd het vaakst op internet. En vrijwel alle jongeren in Nederland (96%) gebruiken het internet om contacten te onderhouden, voor het vinden van informatie, het spelen van spellen en voor het zoeken naar informatie over hulp (Riper e.a. 2007). Ook wordt er steeds meer preventieve en curatieve hulp aangeboden via internet. Mensen kunnen dan, soms anoniem, participeren in preventieve online cursussen of digitale vormen van hulp.
Een van de preventieve EMH interventies is de online groepscursus Gripopjedip. Deze preventieve cursus wordt in een chatbox gegeven onder begeleiding van GGZ-professionals. De chatbox is goed beveiligd en alleen met een wachtwoord toegankelijk op de cursustijden. De basis voor deze online cursus is de live groepscursus Grip op je dip (Voordouw e.a., 2002). De preventieafdelingen van drie GGZ-instellingen (De Jutters, Altrecht en Riagg IJsselland) hebben de cursus samen met het Trimbos-instituut ontwikkeld en zijn in 2004-2005 gestart met een pilot fase waarvan in 2005 verslag is gedaan (Van der Zanden e.a., 2005). In september 2005 ging de online chatcursus Gripopjedip ‘on air’. Sindsdien vindt stapsgewijze implementatie en monitoring plaats. Vanaf het begin bleek er onder de doelgroep grote interesse te zijn voor dit online aanbod.
